| به نام آرام دلها |

آن چیست که در بهار نبالد و نشکوفد؟ بهار اگر معجزه نیست پس چیست؟ و خداوند؛ آن یگانه ی روان آفرین بهترین روانکاو و بهترین درمانگر اگر نیست، پس کیست؟

آن هنگام که لباس سبز چمن به تن خاک می کند و فرمان بیدارباش به درختان می دهد و درختان خمیازه کشان از خواب ناز بیدار می شوند و با چشم های نازک خواب آلود به خورشید که گویی دوباره ظهور کرده است نگاه می کنند و لبخندهای سبزشان را پدیدار می سازند. و آسمان ؛ این خیال انگیزترین جزء خلقت را کران تا به کران آبی می کند و ابرهای شاد را در آن می گرداند.آنگاه نه فقط من که همه ی اجزای خلقت دیوانه می شوند.

عقابها مغرورانه و سرمست ، آزاد و رها، سیالانه در آسمان پرواز می کنند و در سر من شوق یک پرنده شدن بیداد می کند. دستهایم را باز می کنم همچون بال های یک عقاب . باد می وزد .هنوز تنم سنگینی می کند .نمی شود پرید!

آیا حق ندارم هم چون درختها و پرستوها و گنجشک ها و عقابها و ابرهای دیوانه دیوانه بشوم و بار دیگر زنده شوم به دم مسیحایی یار؟ آیا رواست که من هنوز آن آدم قبلی باشم؟ آیا رواست که درمان درمانگرم را به شکست مبدل کنم؟ آیا رواست که دیوانه نشوم؟ آیا اصلا می شود که دیوانه نشوم؟می شود که آدم بهاری نشود؟ می شود دوباره متولد نشود؟ نمی شود. ز اختیار بیرون است. 

بار دیگر در 25 سالگی متولد خواهم شد. اینبار خودم خودم را به دنیا خواهم آورد. متفاوت تر از هربارداری دیگر و حساس تر از هر زایمان دیگر.. که هر روز زایمانی ست که پایان نیابد ! این بار دختری را به دنیا خواهم آورد که سرش چون آسمان خالی و پرنقش است و دلش چون چشمه ی کوهساران جوشان.

[+]

در این بهار تازه که گلها شکفته اند

لبخند عشق زن که شکوفا ببینمت

منشین گران و جامه سبک ساز و رقص کن

رقصی چنان که آفت دلها ببینمت

.. مفتون امینی ..