من جز برای تو نمی خواهم خودم را

ای از همه من های من بهتر منِ تو

#قیصر امین پور

کاروانی شکر از مصر به شیراز آید

اگر آن یار سفرکرده ما باز آید

#سعدی

از اون وقتهایی که می نوشتم مدتها میگذره. مدتهای خیلی طولانی. خیلی چیزها تغییر کرده که بخشی خوب و بخشی دردناک بوده. مثلا اینکه من یاد گرفته ام دیگر غر نزنم و صبورتر باشم و قوی تر و نگاهم به واقعیت جدی تر بشود، از تغییرات خوبش بود.

این هفته هم عجیب آموزشی بود. مثلا اینکه در اتاق عمل بوعلی فهمیدم خودم را دست کم نگیرم . فهمیدم آدمهای خوب هم پیدا می شوند. فهمیدم می توان جراح بود اما خوش اخلاق و آرام بود. فهمیدم یکی از شروط انسان بودن، عالِم بودن است . فهمیدم آنچه مرا به سعادت می رساند، حافظ و سعدی و مولانا نیست. صدای دل انگیز همایون شجریان نیست! بلکه آن من هستم. من ! من که با او موجودیت می یابد.

و در کنفرانس الکتروسرجری هم فهمیدم من عمیقا به علم عشق می ورزم و آنچه نزد من معیار امتیازدهی ست، بیش از هر چیز علم و اخلاق است.

و امروز فهمیدم روزهای سخت بسیاری خواهد بود اما باید صبور بود. هیچ انتظار نداشتم که امروز که بدستور رزیدنت مجبور شدم دوباره برگردم بیمارستان، اعصابم خرد نشود و به زمین و زمان بد نگویم. 

بد نگفتم و این ارمغان صلح من با او بود شاید . او که مرا به دریای صبر و رضا خواهد کشاند . اوکه در مصاحبت او فکر می کنم جهان رو به یک جبر خیرخواهانه دارد.

هر بار می خواهم زبان تلخ نداشته باشم و جز امید از هیچ چیز سخن نگویم اما نمی شود. وقتی مزه ی زندگی تلخ می شود، نمی توان به دروغ گفت که شیرین است . نمی توان با خوش بینی ساده لوحانه منکر بدی ها شد . 

شما قبول ندارید که کیفیت ما آدم ها به شدت پایین آمده است و اغلب ما هر جایی که هستیم، نمی دانیم چه می خواهیم؟ فکر نمی کنید ما دنیا را بیمار کرده ایم ؟ بیمار تنها ! با دروغ هایمان. با خودخواهی هایمان. دنیا چنان است که قلاب اعتماد ما قصد صید هیچ ماهی ای ندارد !